Էդվարդ Քամինգս. ես կրում եմ քո սիրտը
իմ քաղցր հազարտարվա և այլն
իմ քաղցր հազարտարվա և այլն
մորաքույր լյուսին էս վերջին պատերազմի
ժամանակ կարող էր ու հաստատ
պատմած կլինի քեզ
թե ինչի համար է էս
կռիվը,
իմ քույր
իզաբելը քանի՜
(ու քանի՜ քանի՜) գուլպա սարքեց էլ չեմ ասում
վերնաշապիկ լվակայուն ականջակալ
և այլն թեզանիք և այլն, մայրս
հույս ուներ որ ես
կզոհվեմ և այլն
հայրս իհարկե հերոսաբար խռպոտում էր
պատմելով թե ինչ արտոնություն է
ափսոս որ ինքը
ջահել չէ այդ ընթացքում
ինքս և այլն անշարժ պառկած էի
խորունկ ցեխի մեջ և
այլն
(պատկերացնելով,
և
այլն, Քո
ժպիտը
աչքերը ծնկներն ու քո Եվայլնը)
քանի որ զգացմունքն է առաջնային
քանի որ զգացմունքն է առաջնային
ով ուշք է դարձնում
շարադասությանն առարկաների
չի համբուրի քեզ լիովին.
լիովին լինել խեղկատակ
երբ Գարուն է աշխարհում
արյունս գոհ է,
և համբույրներն են վճռում բախտը
այլ ոչ ողջամտությունը
լեյդի երդվում եմ բոլոր ծաղիկներով: Մի լացիր
-ուղեղիս պայծառագույն առկայծումը ոչինչ է
քո թարթիչների դողդոջյունի դեմ որն ասում է
մենք իրարու համար ենք.ուրեմն
ծիծաղիր,հետ թեքվելով իմ գրկում
քանզի կյանքը պարբերություն չէ
Ոչ էլ մահն է, կարծեմ, փակագիծ
թող իմ սիրտը միշտ բաց լինի փոքրիկ
թող իմ սիրտը միշտ բաց լինի փոքրիկ
թռչուններին ովքեր կյանքի գաղտնիքն են անանց
նրանց երգն ավելին է քան մեր գիտելիքը
մարդիկ ծերացել են եթե չեն լսում նրանց
թող իմ միտքը միշտ թափառի քաղցած ազատ
անվեհեր ծարավ ժիր զվարթադեմ
թող ես սխալ լինեմ չիմանալով երբ է կիրակի
երբ մարդիկ ճիշտ են ուրեմն ջահել չեն արդեն
և թող ինքս չանեմ ոչինչ օգտակար այլ քեզ
սիրեմ ավելի քան իրական ու երջանիկ
չի ծնվել դեռ այսպիսի հիմար որ մի ժպիտով
երկինքը քաշել ու իր գլխին դարձրել է տանիք
ով գիտե գուցե լուսինը մի
ով գիտե գուցե լուսինը մի
օդապարիկ է,որ գալիս է գեղեցիկ մարդկանցով լեցուն
երկնային մի խելոք քաղաքից
(ու եթե ես և դու
ներս գնայինք,եթե նրանք վերցնեին
ինձ ու քեզ իրենց օդապարիկի մեջ,
այդժամ
կբարձրանայինք բոլոր գեղեցիկ մարդկանց հետ
շենքերից զանգակատներից ամպերից վեր.
հեռու հեռու
կճախրեինք դեպի խելոք մի
քաղաք որը ոչ ոք չի այցելել,որտեղ
միշտ
Գարուն է)
բոլորը սիրահարված
են և ծաղիկներն իրենք իրենց քաղվում են
սիրում եմ իմ մարմինը երբ նա քո
սիրում եմ իմ մարմինը երբ նա քո
մարմնի հետ է: Բոլորովին նոր բան:
Ավելի գեղեցիկ մկաններ, նյարդեր ավելի շատ:
սիրում եմ քո մարմինը: սիրում եմ այն ինչ նա անում է,
կամ ինչպես է անում: սիրում եմ զգալ քո մարմնի
ողնաշարը, նրա ոսկորները,և այն դողդոջուն
պիրկ-ողորկությունները որոնք ես
անվերջ անվերջ անվերջ
հակառակ այն ամենի
հակառակ այն ամենի
ինչ շնչում է ու շարժվում,քանզի Ճակատագիրը
(սպիտակ ամենաերկար ձեռքերով
ուղղելով բոլոր ծալքերը)
մեր ուղեղները իսպառ կհարդարի
-այս սենյակը թողնելուց առաջ
ես շրջվում եմ, ու(կռանալով
լուսաբացի մեջ)համբուրում եմ
այս բարձը, սիրելիս
որտեղ մեր գլուխներն ապրեցին ու կային:
եթե հավանում ես քերթվածներս թող նրանք
եթե հավանում ես քերթվածներս թող նրանք
քայլեն երեկոյան,քո հետևից
այդժամ մարդիկ կասեն
«Այս ճամփով քիչ առաջ մի իշխանուհի էր գնում
իր սիրած տղամարդուն հանդիպելու(համարյա
կեսգիշեր էր)բարձրահասակ ու տգետ ծառաների հետ»:
կհամբուրեմ, սիրում եմ համբուրել այսուայնը քո,
սիրում եմ, դանդաղ շոյանքը,ցնցող թրթիռը
քո էլեկտրական մուշտակի,և այն ինչ
կիսում է մարմինը….Եվ աչքերը՝ սիրափշրանքներ մեծ,
և միգուցե սիրում եմ խայտանքը քո
իմ ներքո և բոլորովին նոր
երբեմն ես ողջ եմ որովհետև ներա
երբեմն ես ողջ եմ որովհետև ներա
զգոն ու ծառանման մարմինը քնում է ինձ հետ
և շուտով դանդաղ սրվելու է
սիրո հետ դանդաղ հստակվելով,
ուսիս մեջ ատամներ թաղելով քաղցրորեն
մինչև մենք զգանք այն Գարնանաբույր
միասնագույն ձիգ ու խոշոր ակնթարթը
հաճելիորեն սարսափելի այդ պահը
երբ ներա բերանը, հանկարծակի բարձրանալով,
իմ բերանի հետ կատաղի խաղեր է անում
(և իմ զիստերից որոնք ցնցվում են ու հևում
սպանիչ մի անձրև փութով հասնում է վեր
դեպի եզակի խորագույն ծաղիկը որ նե
կրում է իր կոնքերի իմաստալից շարժման մեջ)
Մարդկություն ես սիրում եմ քեզ
Մարդկություն ես սիրում եմ քեզ
որովհետև դու ավելի շուտ փայլեցնում ես հաջողության
կոշիկները քան հարցնում թե ում հոգին է կախված իր
ժամացույցի շղթայից-ինչը շփոթեցնող կլիներ երկու
կողմերի համար որովհետև դու
աներկբայորեն ծափահարում ես հայրենիք տուն
մայր բառերը պարունակող բոլոր
երգերին որ երգում են ծաղրանմանության թատրոնում
Մարդկություն ես սիրում եմ քեզ որովհետև
երբ նեղն ես ընկնում դու գրավ ես դնում քո
խելքը խմիչք գնելու համար իսկ երբ
սթափ ես ինքնասիրությունը քեզ հեռու է պահում
գրավատներից որովհետև
դու մշտապես համը հանում ես
թեպետ հիմնականում
քո տանն ես դա անում
Մարդկություն ես սիրում եմ քեզ որովհետև դու
կյանքի գաղտնիքը մշտապես խցկում ես
վարտիքիդ մեջ մոռանալով որ նա
այնտեղ է ու նստում ես
վրան
և որովհետև դու հավիտյանս
բանաստեղծություններ ես գրում նստած
մահվան ծնկներին Մարդկություն
ատում եմ քեզ
ես կրում եմ քո սիրտը
ես կրում եմ քո սիրտը(կրում եմ նրան
իմ սրտի մեջ)նա միշտ ինձ հետ է(ուր գնում եմ՝
դու ես գնում,սիրելիս.ինչ անում եմ՝
դու ես անում,անգին)չեմ վախենում
ճակատագրից(դու ես իմ ճակատագիրը,սեր իմ)
ինձ պետք չէ աշխարհ(դու ես աշխարհս,
իմ հավատարիմ)քեզ է միշտ նկատի ունեցել լուսինը
և ինչ երգել է արևը՝միշտ դու ես եղել
այստեղ է խորին խորհուրդը որ ոչ ոք չգիտի
(այստեղ է արմատի արմատն ու բողբոջի բողբոջը
երկնքի երկինքը կյանք կոչվող ծառի.որն աճում է
ավելի բարձր քան հոգու հույսը և թաքստոցը մտքի)
այս հրաշքն է աստղերին իրարից հեռու պահում անվերջ
ես կրում եմ քո սիրտը(կրում եմ նրան իմ սրտի մեջ
